از تقدیر سرنوشت غمگین مباش

چه بسا سگ هایی بر روی اجساد شیرها رقصیدند

شادی کردند و خود را بزرگ پنداشتند

ولی نمی دانستند شیر، شیر می ماند و سگ، سگ . . .

کوچه پس کوچه این شهر تو را می بوید

عطر خوش بوی تنت ناب تر از مُشک و گلاب

بوسه ای از لب شیرین تو شد سهم دلم

این غزل جای من امشب شده بد مست و خراب . . .

یک عمر قفس بست مسیر نفسم را / حالا که دری هست مرا بال و پری نیست

حالا که مقدر شده آرام بگیرم / سیلاب مرا برده و از من اثری نیست

بگذار که درها همگی بسته بمانند / وقتی که نگاهی نگران پشت دری نیست . . .

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

وقت است که یک چندی در خانه ی ما آیی

در خانه ی ما آمد ،‌ آن پادشه خوبان

آن پادشه خوبان ‌; داد از غم تنهایی . . .

خواهش میکنم ، بی حوصلگی هایم را ببخش ، بدخلقی هایم را فراموش کن

بی اعتنایی هایم را جدی نگیر

در عوض من هم تو را می بخشم که مسبب همه ی اینهایی . . .

در حنجره‌ام شور صدا نیست رفیق

یک لحظه دلم ز غم جدا نیست رفیق

بگذار که قصه را به پایان ببرم

آخر غم من یکی دو تا نیست رفیق . . .

در حنجره‌ام شور صدا نیست رفیق

یک لحظه دلم ز غم جدا نیست رفیق

بگذار که قصه را به پایان ببرم

آخر غم من یکی دو تا نیست رفیق . . .

یاد آن روزی که یاری داشتیم / این چنین خوار نبودیم ، اعتباری داشتیم

ای که ما را در زمستان دیده ای با پشت خم / این زمستان را نبین ، ما هم بهاری داشتیم .

در غم عشق نبودیّ و محبت کردی / این هم از لطف شما بود و نمی‌دانستیم

من نکردم گله از عهد و وفاداری تو / عهد ما عهد جفا بود و نمی‌دانستیم

رنج بی‌عشقی و تنهایی و بی‌مهری یار / همه تقدیر خدا بود و نمی‌دانستیم . . .

بگذار بگویند خسیسم

من

دوستت دارم هایم

را الکی خرج نمیکنم

جز برای مهربانی خودت . . .

خاک پایت بوسه گاهم بود و بس / بر سر راهت نگاهم بود و بس

ای نگاهت تکیه گاه خستگی / عشق تو تنها گناهم بود و بس . . .

کاش میشد یواشکی خیره بشی توی چشام / یهو من داد بزنم؛ خاطرتو خیلی میخوام

.
.
.

تمنا دارم از آسمان که اگر حتی قطره ای خوشبختی بارید ، بر روی گونه تو باشد.

.
.
.

ز مهر دوستان در خاطرم یادیست! اگر چه فاصله بسیار ، ارادت همچنان باقیست..!

چقدر سخته گل آرزوهات رو تو باغ ديگري ببيني و هزار بار تو خودت بشكني و اون وقت آروم زير لب بگي

گل من باغچه نو مبارك...!

بي خيال كه نارفيقه روزگار

دل گرم تو نداره سايه سار

بي خيال اگه كه زير اين كبود

از شروع قصه هات هيچكي نبود

استاد گفت فعل رفتنو صرف كن:

رفتم، رفتي، رفت

ساكت شدم، خنديدم، ولي خندم تلخ شد

استاد داد زد خب بعد؟

گفتم رفت رفت رفت

رفتو دلم شكست،غم رو دلم نشست

چه بگويم به تو اي رفته ز دست

شدم از مستي چشمان تو مست

شده ام سنگ پرست

مرگ بر آنكس كه دلش را به دل سنگ تو بست

سال ها رفته ز دست

جاي پايي كف درگاه من است

كه نگاهش به نگاهم پيوست

سال ها ميگذرد زان شب و مست

ناشناسي كف اين خانه نشست

نمكم خورد و نمكدان بشكست

1،2،3،4، را شمردم تك تك

آهسته به دنبال تو رفتم با شك

وقتي بزرگتر شدم فهميدم

تمرين جداييست قايم موشك

وقتي كه ميرسي تو، بن بست ها عبوسند

اما من شكسته لبخند مي شمارم

سوختم باران بزن شايد تو خاموشم كني

شايد امشب سوزش اين زخم ها را كم كني

آه باران من سراپاي وجودم آتش است

پس بزن باران بزن شايد تو خاموشم كني

در همان دقايق عزيزي كه چون باد در گذر بودند

و به دست غارتگران زمان نابود مي شدند

تنها آرزوي من بي دل اين بود كه

فراموشم نكني

كوليان چادرنشين قبيله سياه چشمانت به كدامين زبان سخن مي گويند

كه هرگز نگاهم را نمي خوانند

با نگاهي سرد و خسته چگونه توانيم به مرگ اين قصه رسيم

بگذار به انتها برسيم بعد بشكنيم

سكوت را بهانه نكن

خستگي دليل از پا ماندن نيست

به جاي من قفل سكوتم را بشكن

مرا درياب

خواستم بر غم بتازم فرصتي پيدا نكردم

فرصتي آمد به دستم مهلتي پيدا نكردم

خواستم در خلوتي با محرمي رازي بگويم

هم كلامي محرمي هم صحبتي پيدا نكردم

یک بوسه ز لبهای تو در خواب گرفتم

گویی که گل از چشمه مهتاب گرفتم

در برکه چشمم همه دم نقش تو دیدم

این هدیه خوبیست که از آب گرفتم

با من كه شكسته ام كمي راه بيا

بالي بگشا و گاه و بي گاه بيا

آزرده مشو بيا گناه از من بود

گفتم كه مقصرم تو كوتاه بيا